ทรงกลมสีเงินมีขนาดประมาณสองเท่าของลูกบิลเลียด มีตะขอที่แหลมมากติดอยู่สองอัน มันบินผ่านอากาศแนบตัวเข้ากับหน้าผากของคุณและขุดเข้าไปจากนั้นสว่านก็เจาะกะโหลกของคุณเหนือดั้งจมูกในขณะที่เลือดพุ่งออกมาที่ปลายอีกด้านหนึ่ง
ทรงกลมเป็นสมบัติของชายร่างสูง เขาเป็นคนชั่วร้ายที่แฝงตัวอยู่ในเมืองผี Paragore ซึ่งบ้านทั้งหมดดูเหมือนว่างเปล่าและหลุมศพส่วนใหญ่ดูเหมือนถูกปล้น “เมื่อคุณตาย” เขาบอกเหยื่อผู้เคราะห์ร้ายคนหนึ่งของเขาว่า “คุณไม่ได้ไปสวรรค์คุณมาหาเรา”
เราคือใคร? หรือเพื่อให้คำถามดูหรูหราขึ้นเกิดอะไรขึ้นที่นี่? หลังจากให้ความสนใจกับ “Phantasm II” แล้วฉันไม่แน่ใจว่าจะตอบคำถามนั้นได้ “ คราวนี้ฉันจะไปหาเขา” ไมค์สาบานในช่วงต้นของภาพยนตร์เรื่องนี้ แต่ถ้าคุณไม่ได้ดู ” Phantasm ” ซึ่งเป็นภาพยนตร์สยองขวัญทุนต่ำที่ออกฉายเมื่อเก้าปีก่อนการอ้างอิงก็น่าจะสูญหาย ฉันได้เห็น “Phantasm” ดั้งเดิม แต่รายละเอียดไม่กระโจนเข้ามาในความคิดของฉันด้วยความคมชัดของคริสตัล
มีความรู้สึกที่ประวัติของไมค์ไม่ได้มีความสำคัญต่อภาพยนตร์เรื่องนี้มากนัก – เป็นความรู้สึกที่พล็อตเรื่องนั้นสามารถใช้จ่ายได้ “Phantasm II” เป็นเหมือนความฝันที่ขยายออกไปซึ่งตัวละครปรากฏตัวและหายไปตามตารางเวลาที่ไม่มีเหตุผลและเลนส์มุมกว้างทำให้ทุกอย่างดูฟุ้งซ่านและฝันร้าย
ภาพเหล่านี้เป็นซากศพและสุสานเลือดกระฉูดและกะโหลกที่ถูกตัดขาดเนื้อเน่าเปื่อยและใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เมื่อนั่งดูภาพยนตร์แบบนี้ซึ่งมีความสนใจอย่างแท้จริงเพียงเล็กน้อยฉันพบว่าตัวเองกำลังนั่งสมาธิอยู่กับภาพดังกล่าวสงสัยว่าพวกเขาจะดึงดูดใครและทำไม
กลุ่มเป้าหมายของ “Phantasm II” ที่เห็นได้ชัดคือวัยรุ่นโดยเฉพาะกลุ่มวัยรุ่นที่มีช่วงความสนใจสั้น ๆ ซึ่งต้องการความตื่นเต้นสักครู่ ไม่จำเป็นต้องมีการพัฒนาตัวละครตรรกะหรือความละเอียดอ่อนเป็นเพียงความรู้สึกทุกครั้งคราวเพื่อให้เกิดความรู้สึกว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นบนหน้าจอ
แต่เหตุใดภาพแห่งความตายและความเสื่อมโทรมจึงดูสนุกสนานสำหรับพวกเขา? ด้วยเหตุผลเดียวกันฉันคิดว่าแนวสยองขวัญเป็นที่ดึงดูดใจวัยรุ่นมาโดยตลอด พวกเขารู้สึกเป็นอมตะมีภูมิคุ้มกันต่อกระบวนการชราภาพและความตายดังนั้นสำหรับพวกเขาฉากโลงศพและศพเหล่านี้จึงเป็นอาวุธทางจิตวิทยาที่ต่อต้านผู้ใหญ่ เด็ก ๆ จะไม่มีวันตาย
ผู้ใหญ่เท่านั้นที่จะตาย ในที่สุดเด็ก ๆ ก็กลายเป็นผู้ใหญ่ แต่ก็มีเด็กรุ่นใหม่อยู่เสมอและบางทีเราก็มีคำตอบสำหรับคำถามที่ว่าทำไมใคร ๆ ก็อยากสร้างภาคต่อของ “Phantasm”